Skiën, drukte, Pauline op bezoek en vrieskou!

Time flies, het idee dat ik hier over een paar weken al een half jaar woon is onvoorstelbaar. Gelukkig verveelt het nog lang niet en geniet ik nog elke dag van Zwitserland, de familie en m’n 2 lieve kindjes

Ik eindigde mijn vorige verhaaltje met dat ik bezig was met het huren van skies. Dat is gelukt! Superfijn om mijn eigen spullen te hebben en gewoon elk weekend te kunnen gaan skien als ik dat wil. Drie weken geleden was het eindelijk zover! Samen met Rachel ging ik naar Chamonix in Frankrijk. Het weer was echt fantastisch, zon, blauwe lucht en dan die sneeuw, zo mooi! Een vriend van Rachel, Dom, had een appartementje in Chamonix waar we konden slapen met z’n allen. Bovendien geeft hij skiles, dus zo begon mijn zaterdagochtend met vallen&opstaan. Ik moet zeggen, het was echt wel eventjes doorzetten in het begin hoor. Ik lag echt zo vaak in de sneeuw, dat ik af en toe de moed niet meer had om op te staan en het weer te proberen. Maar goed, je kunt ook niet midden op de piste blijven liggen natuurlijk, dus opstaan en verder gaan! Zaterdagmiddag zijn we met zijn driën opgetrokken en hebben we lekker veel geskied. ’s Avonds lekker gegeten in Chamonix en vervolgens de apres ski in en veel barretjes en kroegjes gezien met live muziek, was erg gezellig! Zondagochtend stonden we weer vroeg op de skies en toen kreeg ik op een gegeven moment echt de smaak te pakken. Ineens had ik het gevoel en viel ik bijna niet meer! Uiteindelijk was er 1 weg naar beneden om weer terug bij de auto te komen en dat was de zwarte piste.. Ik hoorde Dom en Rachel er al over praten (‘let’s skie down’, ‘no, it’s impossible with Marcelle it’s a black one!’ ‘Yeah I know, but when she doesn’t know, she will do it..’ ) Maar natuurlijk hoorde ik dit gefluister en ging ik me er even mee bemoeien dat ik toch echt niet van de zwarte piste af kon gaan skiën na amper 2 dagen geskied te hebben... Maar volgens Dom kon ik het echt wel aan en als ik gewoon rustig en geconcentreerd bleef, zou het wel goed gaan. En ik vertrouwde hem maar, wat moest ik anders? Dus zo begonnen we aan de afdaling en het was zoooo ontzettend gaaf om te doen! Echt fantastisch gewoon. Het ging serieus supergoed en toen ik beneden was, had ik een heel goed gevoel en was ik bovendien trots op mezelf. Een zwarte piste gewoon:D! Terug bij de auto konden we beginnen met een puzzel: hoe krijg je 3 mensen, de skispullen van die drie mensen en een dikke koffer (van een maand van Dom) in een Mini Cooper? Vraag me niet hoe, maar het is gelukt;)! Op de terugweg kreeg ik minder goed nieuws te horen, de moeder van het gezin hier had haar enkel gebroken en werd naar het ziekenhuis gebracht…

Zo begon er een week waarin ik elke middag met de kindjes naar het ziekenhuis ging en soms ook nog ’s ochtends voor de gezelligheid en om spulletjes te brengen. Ook in huis was het drukker voor mij, ik deed meer werk als anders en hielp waar ik kon. De kindjes reageerden gelukkig niet al te erg, ze zijn het al gewend dat hun moeder niet veel thuis is door de week en dat ik alles (eten, in bad, naar bed brengen) met ze doe en dat was nu niet anders. Ook deze week ging snel voorbij en zo ging ik zaterdagmorgen heel erg vroeg naar het vliegveld om voor een weekendje naar Nederland te gaan.

Mama’s verjaardag was echt ontzettend leuk! We hadden ’s nachts na het uitgaan een pop met een bord in de tuin gezet en overdag kwamen vrienden en familie en het was gewoon heel erg gezellig. Veel mensen gesproken en lekker gegeten Maandagochtend ging ik vroeg weer terug naar Zwitserland, en alsof je niet weg geweest bent, haalde ik gewoon, normaal de kinderen op om 2 uur. En dan ben je gewoon weer aan het spelen in de speeltuin en eendjes aan het voeren in het supermooie (en zonnige, die dag) Zwitserland. Bizar is dat! Maar hoe dan ook, het weekendje NL was echt geweldig!

De moeder was thuis gekomen uit het ziekenhuis, in het weekend dat ik weg was. Dus dat was wel gezellig in huis ’s ochtends. Ze werkt wel door, gewoon met laptop en telefoon vanaf de bank, maar we kunnen wel samen lunchen enzo. Ik merk wel dat het voor de kindjes lastiger is, alles gaat natuurlijk net iets anders als normaal, maar we houden vol en het zal van zelf ooit weer een keer normaal worden allemaal;)

In het weekend daarop ben ik weer gaan skiën, dit keer in Villars in Zwitserland. Er was een soort van personeelsuitje van het werk van de moeder, alleen kon zij daar natuurlijk niet heen met haar gebroken enkel. Dus ging ik samen met de vader en we namen ook de oudste mee. Zij hebben gespeeld in de sneeuw en gesleed, terwijl ik geskied heb met de collega’s van de moeder. Was erg gezellig en leuke nieuwe mensen leren kennen! En bovendien heerlijk geskied:D!

Zondag kwam Pauline aan in Geneve en ze bleef een week bij mij! Ik heb haar opgehaald van het vliegveld en we zijn de zondag in Genève gebleven en daar rondgelopen. We konden tot de conclusie komen dat het de meeste dode stad ever is. Serieus toen we koffie wilden drinken werden we de tent uitgezet omdat hij ging sluiten om 12 uur! Belachelijk.. Maar hoe dan ook, we hebben het wel leuk gehad en veel gekletst natuurlijk!

Zoals ik al zei bleef Pau de hele week. ’s Ochtends als de kindjes naar school gebracht waren, hebben we veel leuke dingen gedaan. Lausanne vaak ingeweest, naar het meer gelopen, veel koffie gedronken, gekletst en dat soort dingen. Woensdag mocht ik de hele dag vrij nemen (de kindjes tot 6 uur op de creche) en zijn we gaan skiën. Dat was echt een superleuk dagje! Op een gegeven moment was het zo mistig, dat was wel apart en ook wel eng op een bepaalde manier. Je ziet dan helemaal niks, alles is wit en ik had af en toe ook geen idee of ik überhaupt nog op de piste aan het skiën was, of meer richting de afgrond.. Tegen vrijdag begon de temperatuur echt te dalen en is het hier constant rond de -10 graden. Ik ga de deur niet meer uit zonder m’n skipak haha;)

Pauline had een hele vroege vlucht, zaterdagmorgen om 6 uur en omdat het onmogelijk was er op tijd te komen met de vroegste trein, zijn we vrijdagavond al naar Geneve gegaan om daar de nacht te bivakkeren. Daar kwamen we half 1 ’s nachts aan en er was (zoals verwacht) helemaal niets te beleven. Het was er serieus uitgestorven en verlaten. Wij hadden ons gelukkig goed voorbereid en installeerden ons met een dekentje, wijn, chips, chocola, mn laptop & dvd, op een bankje, om daar een paar uur later helemaal stijf en verkrampt weg te komen haha. Maar ik heb me prima vermaakt die uren;) Om 5 uur kon Pau door de douane, namen we afscheid en nam ik 5:11u de eerste trein naar huis. Zo kon ik 7 uur, eindelijk, eindelijk, gaan slapen..

Afgelopen weekend heb ik niet heel veel gedaan. Vooral veel uitgerust, mn kamer opgeruimd en ik ben nog wezen bowlen met Magdi en n ander vriendinnetje van haar (dik gewonnen;))

Het is nog steeds ontzettend koud hier, vanochtend was het -17 graden toen ik de jongens naar school bracht! Niet normaal! Maar bij jullie in Nederland is het niet veel beter, hoor ik al wel.. Maar het zal niet lang duren of ik kan gaan genieten van de zon:D Want, eind februari gaat de familie op vakantie en mag ik met ze mee om ook daar op de jongens te passen en ook om gewoon gezellig met elkaar vakantie te houden! We gaan naar de Seychellen (lees: tropisch eiland in de blauwe zee met witte stranden en palmbomen). I know, je hoeft het niet te vertellen, ik ben in het paradijs terecht gekomen hier;) The best aupair-family ever!

Veel liefs!