Ritje ambulance, ziekenhuis & papa en mama

Normaal gesproken ben ik niet zo snel met alweer een verhaaltje. Maar nu is er de afgelopen drie dagen zo veel gebeurd, dat ik het gelijk maar ga vertellen;)

Vrijdag had ik Franse les en daar ga ik altijd heen met de fiets. Het regende wel, maar goed, je bent Nederlander of je bent het niet, gewoon op de fiets natuurlijk. De terugweg is alleen maar een weg naar beneden. Het belangrijkste is dat je goed kunt remmen;) Dus afgelopen vrijdag net zo, ik fiets naar huis en aan het eind van de (asfalt)weg door het bos, rem ik en wil ik de bocht maken, om weer op de gewone hoofdweg terecht te komen. Maar daar ging het mis, het was glad door de regen en de prut van het bos en mijn fiets gleed onderuit. Ik klapte keihard op de straat en half op de stoep. Je kent vast het gevoel wel, dat wanneer je valt, je gelijk om je heen kijkt ‘heeft iemand me gezien?’ en dan gauw weer rechtop gaat staan. Nou dat gevoel had ik totaal niet, ik weet nog dat ik dacht ‘ik blijf hier liggen, net zo lang tot iemand me vindt’. Ik weet niet helemaal zeker of ik de hele tijd erbij ben gebleven of dat ik ook flauw ben gevallen. Ik beleefde het in ieder geval allemaal in een roes. Ik weet dat er auto’s stopten, dat er allemaal mensen om me heen stonden, dat ik alleen maar kon roepen ‘Je ne parle pas Francais’ Terwijl ik prima kon verstaan wat er om me heen gezegd werd. Ik hoorde ook dat iemand een ambulance belde. Er werd een dekentje over me heen gelegd en ik mocht me vooral niet bewegen.

Na een tijdje kwam eerst de politie, die wilde weten of ik was aangereden door een auto. Eventjes later kwam ook de ambulance. En de eerste dokter die naar mij toe kwam, vroeg o.a. aan mij ‘weet je welke dag het is?’ Dus ik zeg ‘donderdag’. Dus hij nogmaals ‘welke dag is het?’ En ik herhaal ‘donderdag’ (even voor de goeie orde, het was vrijdag) Maar omdat ik altijd op donderdag Franse les heb, was ik helemaal in de war. Maar goed toen hij het voor de derde keer vroeg, had ik eindelijk de vraag goed beantwoord.

Voorzichtig werd ik op een brancard gehesen. Ik had vooral erg pijn in mijn knie, elleboog en hand. Ze hebben me wel tig keer gevraagd of ik pijn had in mijn hoofd, nek of rug, maar dat was gelukkig niet zo. Op de brancard werd ik helemaal vastgesnoerd en vervolgens de ambulance ingereden. We gingen naar het ziekenhuis om eventueel röntgenfoto’s te maken, van mijn knie en arm. In de ambulance belde de dokter, de familie om te laten weten dat ik naar het ziekenhuis ging en dat iemand anders voor de kindjes moest gaan zorgen. Je begrijpt, zij kregen de schok van hun leven.
Om mijn elleboog en knie te kunnen bekijken, zette de ambulancedokter zomaar de schaar in mijn broek en – nog erger – in mijn jas! Hij deed al enkele tests, maar kon nog niet met duidelijkheid zeggen of er iets gebroken was of niet.

In het ziekenhuis kwam ik terecht op de eerste hulp, waar ik een paar uur gelegen heb. In die uren zijn er meerdere dokters aan mijn bed geweest. Vooral over mijn knie was veel twijfel, was het nodig om röntgenfoto’s te maken of niet? Het probleem was, dat er een enorme schaafwond zat. Dus als ze mijn knie alle kanten op bewogen om te kijken of er iets gebroken was, dan raakten ze mijn huid aan, waardoor ik niet goed kon zeggen wat er nou pijn deed, mijn huid of het bot… Maar goed, 3 dokters later, kwamen ze tot de conlusie dat er niks was gebroken en er geen foto’s gemaakt hoefden te worden. De wonden werden schoongemaakt en verbonden en toen mocht ik weer naar huis. Het enige probleem was toen nog, dat ik geen kleding had (alleen de kapot-geknipte) Gelukkig konden grandma en grandpa mij ophalen met de auto en brachten ze ook kleren voor mij mee.

De pijn viel gelukkig wel mee, ik was vooral heel erg moe. Zaterdagavond voor het eerst nieuw verband er op gedaan en toen konden we ook zien hoe het eruit zag: dik en blauw, maar de schaafwonden zien er op zich wel redelijk goed uit. Het irritantst is eigenlijk als je in bed ligt, met omdraaien of opstaan, want ik kan niet steunen op mijn hele rechterkant.

Zaterdagochtend kwamen papa en mama gelukkig aan in Lausanne. Dat was nu wel even extra fijn. En hoewel zij een beetje dachten dat ze me misschien in een rolstoel de berg af konden gaan duwen, viel dat allemaal hartstikke mee. We hadden zaterdag gewandeld van La Conversion naar Lutry, toen naar Pully en vervolgens naar Ouchy. Met veel stops onderweg, gepicknickt in de wijngaarden en twee ijsjes later. In het hotel van papa en mama keken we de voetbalwedstrijd en vervolgens hadden we gegeten in Lausanne.

Zondag ging ik ’s ochtends bij hen ontbijten in het hotel. Daarna waren we met de auto de bergen in gegaan. We zijn in Grimentz geweest, een klein dorpje waar we op vakantie waren, toen ik 7 was. Erg leuk om weer terug te zijn en het weer te zien. We hadden geluncht in Sierre en ’s avonds gingen we bbqen met de hele familie bij mij thuis. Dat was erg gezellig!

Ik kan terug kijken op een superleuk weekend! Een weekend wat weliswaar wat bizar en dramatisch begon, maar gelukkig viel het allemaal mee:D

Liefs!