Het leven in een Zweedse corridor

Heey allemaal,

Zoals ik jullie heb beloofd, ga ik mijn ‘woonkamer-verhaal’ nog vertellen. Het zit namelijk zo. Elke corridor bestaat uit 8 slaapkamers, ik heb dus ook acht huisgenoten (eigenlijk heb ik er pas 6, inclusief mezelf gezien, maar het zouden er acht kunnen zijn). In je slaapkamer heb je je eigen badkamer, zoals jullie bij mijn vorig verslag op de foto’s hebben kunnen zien. De woonkamer en keuken deel je met zijn allen, en zijn ook redelijk groot. De keuken heeft bijvoorbeeld twee ovens, twee fornuizen, 4 wasbakken, 2 grote koelkasten, 2 diepvriezers en iedereen heeft zijn eigen kastjes en laatjes. Hoewel het schoner zou kunnen zijn, is het op zich goed geregeld en valt mijn keuken best mee. Het probleem zit hem, in de vloer van de woonkamer en gang. Die is er namelijk niet… Er ligt allemaal plastic en er is een klein houten plankje gemaakt, zodat je daarover kunt lopen naar de keuken. Gelukkig hebben ze brieven opgehangen, zodat ik ook weet waarom er geen vloer ligt. Iemand is namelijk zo slim geweest om het raam open te laten staan toen het -15 graden was. Daardoor is de radiator bevroren, vervolgens kapot gegaan en daardoor is er een overstroming geweest, wat veroorzaakt heeft dat de vloer kapot is en gemaakt moet worden. Nu ligt er dus bijna overal plastic en staan er twee apparaten lawaai te maken. Ik denk dat die het droog aan het blazen zijn, want er zitten buizen aan vast die onder het plastic door gaan. Ik heb er foto’s van gemaakt, dus dan heb je een beetje een beeld hoe het er uit ziet. Bij mijn vorig verslag staan foto’s van het koken en eten bij Willeke, zo ziet dus een normale woonkamer/keuken eruit. In de brief staat ook dat ze zo snel mogelijk gaan beginnen met het maken van een nieuwe vloer.

Mijn huisgenoten zie ik dus ook vrijwel nooit. Ik kom ook zelf alleen uit mijn kamer als ik iets wil pakken uit de koelkast en toen ik nog geen waterkoker had, om thee te zetten. Ik heb er inmiddels wel wat meer ontmoet, dan de Chinese en Spaanse jongen van de eerste dag. Ik wilde ze ook allemaal erg graag ontmoeten en ik had ook wel veel vragen, zoals wat mijn keukenkastje precies is, of er pannen enzo zijn die we allemaal mogen gebruiken. Hoe we het doen met de afval, waar de wasmachines en drogers staan etc. Dus de eerste dagen, als ik thuis was en iets hoorde op de gang, ging ik ook snel de deur uit om te kijken wie het was. Heel vaak had ik pech, en zag ik net niemand meer. Tot zondagochtend, ik ging de deur uit en zag een Chinees meisje lopen, dus ik zeg ‘hoi’ tegen haar en loop op haar af. Ze zegt ook heel vrolijk ‘hoi’ terug en vlucht vervolgens snel haar eigen kamer in..! Najaa ik wist niet wat me overkwam! Je kunt je toch op z’n minst even voorstellen aan elkaar! Heel erg vreemd.
Even later hoorde ik weer geluid op de gang en zelfs gerommel in de keuken. Mooi dacht ik, ik had toen nog geen waterkoker, dus ging snel in een pannetje thee zetten. Op het fornuis stond een pan soep, verder zag ik niemand. Maar de soep stond wel aan, dus er moest iemand terug komen voor die soep dacht ik. Gelukkig was dat ook zo, een jongen uit Zweden en die praatte gelukkig wel tegen mij. Helaas kon hij me verder niks vertellen: ‘I don’t know, how the other people do that, I have my own stuff’. Oké, daar had ik dus niks aan, maar het was wel fijn om even contact te hebben met iemand.
Zondagavond zag ik het Chinese meisje in de keuken staan, ik ging er op af, want ze kon nu geen kant op! Het werd me al snel duidelijk waarom ze haar kamer ingevlucht was, ze kon namelijk amper Engels. Dat communiceerde erg lastig, maar met handen en voeten ging het wel. Maar de vragen die ik had, kon ze helaas ook niet beantwoorden.

Maandagochtend gingen ik de deur uit, om met de andere Nederlanders naar de universiteit te gaan. Toen ik langs de keuken liep, zag ik weer een onbekend gezicht! Opnieuw een jongen, die zich voorstelde als Hassan (eindelijk een naam die ik kan onthouden, want die Chinese namen zijn zo supermoeilijk!). Hij stelde zich voor en vroeg "Do you already know the rules of our corridor?” Eindelijk, eindelijk iemand die me dus meer kon vertellen. Ik weet dus inmiddels wat mijn deel is in de koelkast, wat mijn keukenkastjes zijn welke borden, bekers en pannen we allemaal mogen gebruiken etc. Heel erg fijn. Omdat ik haast had, heb ik niet gevraagd uit welk land hij komt en was ik ook de vragen over de wasmachine vergeten. Hij vertelde wel dat er altijd een rooster wàs, zodat iedereen een week verantwoordelijk is, voor het wegbrengen van de afval. Dat leek me ook wel heel handig. Dus wat mij betreft kan dat weer ingevoerd worden!
Nu we een paar dagen verder zijn, kom ik het Chinese meisje eigenlijk iedere avond tegen. Ik ben altijd wel voor een praatje maken, maar dat is best lastig als iemand je niet verstaat. Ik heb zelfs met gebarentaal moeten uitleggen dat ik haar eten zo lekker vond ruiken haha, zo erg is het dus!


Voor de rest gaat alles hier nog z’n gangetje. A.s. maandag beginnen de colleges, dus deze week heb ik echt nog vrij. We zijn dinsdag avond voor het eerst uit geweest, wat ook echt een verhaal apart is.. In de studentenwijk zit een Pub (de HG), die elke dinsdagavond een internationale avond heeft. We hadden gehoord dat dit erg leuk was, dus besloten er met z’n 9en heen te gaan. Van tevoren hadden we gegeten bij Johannes, die gekookt had voor ons allemaal! Echt superleuk was dat en dat gaan we er zeker in houden! Zonder jas, want dit kost 2euro (je bent Nederlander of je bent het niet) liepen we naar de pub toe. Ik voelde me al gelijk voor gek staan. Er stond namelijk een redelijke rij en iedereen had de bontjassen en dikke mutsen nog aan. Maar goed, niks meer aan te doen. Eenmaal in de rij maakte je vrij snel contact met de anderen in de rij. We vielen als Nederlandse invasie ook niet op ofzo.. ;) We hoorden van de jongens voor ons, dat je, je Liu-card (studentenpas) nodig hebt om binnen te komen. Dat was niet zo mooi, want die hadden wij op dat moment nog niet. De andere manier om binnen te komen was als introducé. Dus toen moesten we dat maar gaan regelen, eventjes op zoek naar 9 studenten die ons wel mee zouden willen nemen. Ik werd gekoppeld aan een Franse jongen en zo kwam ik binnen. Uiteindelijk kon toch niet iedereen naar binnen, want je had ook een id-bewijs nodig. Dat was jammer, omdat we nu toch niet met de hele groep Nederlanders waren. Binnen was het erg leuk, de muziek is voor Nederlandse begrippen oud. Echt muziek die vorig jaar bij ons was, wordt nu hier gedraaid. En we kwamen ook niet af, van diegene die ons binnengelaten hadden, maar zo leg je dan ook weer nieuwe contacten!

Gisteren zijn we opnieuw met alle Nederlanders bij de universiteit geweest, om dingen te regelen. We konden ook onze Liu-card ophalen:D Met Myrthe en Johannes heb ik me ingeschreven bij de sportschool. Vanmiddag zijn we voor het eerst gegaan. Je kunt uit ontzettend veel dingen kiezen en het programma gaat de hele dag door, dus kun je een keer ’s ochtends niet, dan ga je ’s middags of andersom. Voor vanmiddag hadden we gekozen voor steps. Echt zo ontzettend grappig. Als ik niet veel te druk bezig was geweest om de pasjes goed uit te voeren, nou dan had ik echt helemaal dubbel gelegen. We kregen namelijk les in het Zweeds van een hele grappige man. Echt de helft van de tijd kon ik het niet volgen. Dan dacht ik weer een pasje begrepen te hebben, werd het net zo hard weer veranderd. Uiteindelijk een uur later had ik gelukkig wel het gevoel gesport te hebben, want ook als ik het verkeerd deed stapte ik wel die step op en af, dus ja dan beweeg je toch.

Nu zijn jullie weer helemaal op de hoogte, zeker als je ook de foto’s even bekijkt;)

Liefs, Marcelle